Biegunka jest powszechnym schorzeniem u cieląt mlecznych. Stanowi najczęstszą pojedynczą przyczynę padnięć u jałówek przed odsadzeniem (USDA1, 1994). Biegunka cieląt wiąże się z najwyższymi rocznymi kosztami leczenia i opanowania objawów ze wszystkich chorób u bydła mlecznego, przekraczającymi odpowiednie koszty w przypadku zapalenia gruczołu mlekowego, chorób dróg oddechowych czy kulawizny (Weigler i wsp. 1990). Biegunka cieląt stanowi również najważniejszą przyczynę chorób i padnięć cieląt mięsnych (Barrington i wsp. 2002).

W gospodarstwach hodowli cieląt zwierzęta te są poddawane oddziaływaniu wielu czynników, które powodują zwiększone ryzyko biegunki. Należą do nich: pozyskiwanie cieląt z różnych źródeł, przemieszanie zwierząt, wysoka ekspozycja na patogeny, stres transportowy, stres środowiskowy i niewystarczające karmienie siarą (Smith i wsp. 2003).

Leczenie cieląt z biegunką może być ukierunkowane na zwalczanie powodujących ją patogenów, jeśli są nimi bakterie lub kokcydia, jednak nie istnieją metody leczenia zakażeń wirusowych, a kryptosporydia trudno jest wyeliminować. Można też stosować leczenie przeciwbólowe. Najważniejszym sposobem postępowania u cieląt z biegunką jest podawanie im doustnych płynów nawadniających, które pełnią rolę resuscytacyjną. Na rynku dostępny jest szereg różnych produktów do nawadniania doustnego, o zróżnicowanej charakterystyce. Idealny preparat tego typu, służący leczeniu cieląt z łagodnym lub umiarkowanym odwodnieniem, powinien zawierać zróżnicowane substancje, takie jak glukoza, glicyna, elektrolity, octany, propioniany lub dwuwęglany. Substancje te ułatwiają wchłanianie sodu i wody w jelitach, dostarczają energii, nawadniają i przeciwdziałają rozwojowi kwasicy metabolicznej, którą często się stwierdza w przebiegu biegunki (Constable i wsp. 2001).