Ta bakteria jelitowa powoduje różne choroby kliniczne określane łącznie jako enteropatia proliferacyjna świń (EPŚ, łac. ileitis). Przypuszcza się, że zakażenie Lawsonia intracellularis jest obecne w 90% gospodarstw na całym świecie, przy czym w tych stadach około 30% świń w okresie od odsadzenia do osiągnięcia dojrzałości ubojowej może mieć wykrywalne zmiany powodujące wyraźne straty ekonomiczne.

Przewlekły stan chorobowy jest określany jako adenomatoza jelitowa świń. Powoduje przede wszystkim opóźnienie wzrostu i nierównomierność wielkości ciała w grupach świń w wieku na ogół od 6 do 20 tygodni, z kliniczną biegunką lub bez. Do innych postaci klinicznych należą przypadki ostrej choroby krwotocznej zwanej proliferacyjną enteropatią krwotoczną (PEK), która występuje najczęściej u młodych, dorosłych osobników (w wieku 4-12 miesięcy) i powoduje u zwierząt ostrą niedokrwistość krwotoczną w wyniku utraty krwi do światła jelit. Zwierzęta cechują się znaczną bladością i mogą wydalać stolce o zmienionej barwie – od krwistoczerwonej do smoliście czarnej. Jedynie około 50% zwierząt przeżywa ostrą postać PEK, a lochy mogą z jej powodu ronić.

W celu ograniczenia konsekwencji klinicznych EPŚ można stosować antybiotyki, jednak leczenie okaże się nieskuteczne w przypadku zastosowania niewystarczająco dużych dawek lub farmakoterapii przed początkiem lub zbyt długo przed maksymalnym nasileniem zakażenia. Antybiotykoterapia jest najskuteczniejsza, jeżeli zastosuje się ją wcześnie w przebiegu zakażenia, jednak jeśli zwierzęta będą leczone za wcześnie, mogą nie być w stanie rozwinąć czynnej odporności, tak jak gdyby nie zetknęły się nigdy z patogenem, w związku z czym będą narażone na ryzyko rozwoju PEK w wyniku kolejnej ekspozycji na patogen. Szczepienie jest szeroko stosowane i stanowi skuteczny środek opanowania EPŚ we wszystkich okresach pojawienia się choroby i stanach klinicznych.